اين منطقه در سال 1343 توسط كانون شكار ايران با مساحت 609438 هكتار مورد توجه دولت قرار گرفت و در سال 1346 سازمان شكار باني و نظارت بر صيد چراي دام را در سراسر آن ممنوع اعلام کرد. این منطقه در سال 1355 به پارك ملي ونهایتا در سال 1357 با توجه به امكانات و توانايي ها به پارك ملي كوير و منطقه حفاظت شده كوير تقسيم شد.
موقعيت جغرافيايي اين منطقه در استان هاي سمنان، تهران و قم واقع شده كه منطقه حفاظت شده آن با وسعت 248957 هكتار توسط استان تهران و پارك ملي با وسعت حدود 420000 هكتار توسط استان سمنان مديريت مي شود.
 جاذبه هاي اين منطقه از جنبه گياهي، فلور كوير مشتمل بر 302 گونه گياهي كه بخش عمده آن ها گياهان يكساله با عمر كوتاه نظير تاغ ، گز ، قيچ ، درمنه ، خار شتر و ... است.
از جنبه حيات وحش، اين منطقه به دليل داشتن دشت هاي گسترده و ارتفاعات متعدد و پوشش گياهي خاص شرايط مناسبي را براي زيست وحوش فراهم کرده است و از جمله معدود زيستگاهها آهو و جبير در استان تهران بوده و در گذشته گورخر و يوز نيز در اين منطقه پراكنش داشته اند.